Hier sta ik dan, radeloos verloren in het treinstation van Brussel-Noord. het Noorden kwijt.
Mijn oog valt op een dakloze, die slapend op de grond zit, tegen de koude muur. Misschien zit ik daar straks ook. Ik ruik de pis. Het is 21u45. Voor de wc-deur staat een man te wachten. Hij wil binnen, net als ik, maar de deur is al dicht. Ik zie een Mc Donalds, het is nog laat open. De laatste klant die een bestelling doorgeeft. Het is er warm. Personeel loopt heen en weer. Ik zoek de wc, maar zie enkel een dakloze slapen op de bank, aan de tafel. Ik hou mijn pis op. Ik denk aan de taxi-chauffeur, die ik twee uren geleden vroeg naar de weg naar het Solvayplein, na de aankondiging dat er die dag, door een probleem aan de bovenleiding in Mechelen, geen enkele trein meer reed richting Antwerpen-Centraal . Op het Solvayplein stopt een Flixbus die naar Antwerpen rijdt. Ik wachtte twee uur in de kou. Verschillende bussen passeren, maar de mijne niet.
Ik zoek in het Noordstation naar tram 3 of 4. Die zou beneden ergens zijn. Onrustig kijk ik rond. Te moe om te zoeken, pijn aan mijn voeten, mijn pis ophoudend. Een man met een snorretje zag dat ik de weg kwijt was en vroeg wat ik zocht. Tram 3 of 4, de metro? Ik denk dat je daar beneden moet zijn. Hij wees naar de roltrap verderop. Ik bedankte hem. De tranen sprongen in mijn ogen. Ik voelde me verloren. Ik nam de roltrap naar beneden. Geen metro of tram te zien. Alleen leegte. Wel de weg naar buiten. Daar in de buurt van de taxi-chauffeur. Ik sprak hem opnieuw aan. Of ik met hem kon meerijden naar Schilde. Hij wenkte naar de auto. Ik vroeg hem wat het koste. ‘Het werkt met een teller’, zei hij. Ik was te moe om verder te vragen naar de prijs. Ik wist dat ook wel van die teller. Ik gaf mijn adres in. Het huis dat al even niet meer voelde als een thuis.
Ik geraakte in gesprek met de chauffeur. Ik zei dat ik ook graag reed met de auto. Dat ik graag onderweg was. ‘Je mag jezelf ook een luxe ritje gunnen’, zei de man. De eerste die me begreep. Het was lekker warm in de auto. Ik voelde me thuis. Hij zette me af en stapte in mijn auto. Muziek die vertrouwd voelde. Het nummer; ‘Industry of the blind’. Ik huilde de korte rit naar huis.
Ik dronk een thee en ging naar bed met mijn warme waterkruik. Lekker knus toch? Ik kwam thuis.
Hier begint mijn verhaal van ‘Het Niets’… wordt vervolgt.
Kwalisite